Rozdział 11

Promienie zimowego słońca padały przez niedosunięte zasłony wprost na moją twarz. Niechętnie podniosła powieki. Przetarłam zaspane oczy. Spojrzałam na zegarek. Dochodziła dziesiąta. Postanowiłam wypełzać  w końcu z łóżka. Nie powiem, że była to rzecz łatwa, wręcz przeciwnie. Bardzo trudno było mi wyjść z cieplutkiego łóżeczka. Na szczęście nie musiałam iść dzisiaj do szkoły. Dopiero, co zaczęłam chodzić na lekcje a tu już mamy wolne. Trzeba przyznać, że szczęście mi dopisywało. Mimo, że uczę się nie najgorzej, jakoś specjalnie nie przepadam za szkołą. Zresztą chyba nikogo to nie powinno dziwić. W ogóle jest ktoś taki, kto lubi chodzić do szkoły? Chyba nie.
Dzisiejszy dzień postanowiłam wykorzystać na solidny trening. Umówiłam się z trenerem na trzynastą, więc jeszcze miałam troszkę czasu. Zeszłam do kuchni. Wyjęłam płatki, zalałam mlekiem i szybkie śniadanie gotowe. Po pożywnym posiłku wróciłam do pokoju. Ubrałam wygodne jeansy i ciepły sweterek. Dochodziła już dwunasta do treningu została jeszcze godzina, a ją kompletnie nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić. Chodziłam po domu bez celu. W końcu ze szklanka soku pomarańczowego udałam się do salonu, aby pooglądać telewizje. Włączyłam jakiś sportowy kanał i natknęłam się na wywiad z wujkiem. Byłam cholernie ciekawa jak chłopakom idą przygotowania do Mistrzostw. Podgłosiłam dźwięki.

"Skakaliśmy zgodnie z planem, od piątku do niedzieli. Zrealizowaliśmy cztery treningi na skoczni. Natężenie było różne w zależności od potrzeb. Pogoda dopisała, można powiedzieć, że warunki treningowe byłby wymarzone: świetna pogoda i dobrze przygotowany obiekt"
Po słowach Kruczka mogłam spokojnie odetchnąć. Tak bardzo się bałam, że coś nie pójdzie tak jak potrzeba, że chłopcy nie będą mieli takiej formy, jakiej oczekują wszyscy Polacy. Zajęłam się rozmyślaniem o zawodach w Predazzo, że zupełnie straciłam poczucie czasu. Pośpiesznie chwyciłam torbę, narzuciłam na siebie kurtkę i wybiegłam z domu. Na szczęście na korty dostałam się punktualnie.
- Cześć - krzyknęłam wchodząc do środka.
- O widzę, że już jesteś- usłyszałam głos trenera - Za piętnaście minut na korcie.
- Dobrze - Odpowiedziałam i wbiegłam do szatni by spokojnie się przebrać.
Już po kilku chwilach sprawnie przeprowadziliśmy rozgrzewkę.
Dzisiejszy trening podzielony był na cztery części. Wspomniana wcześniej piętnastominutowa rozgrzewka, trochę gry zadaniowej, serwowanie i oczywiście gra na punkty.
- Świetnie! - słyszałam krzyk trenera.
 Jeszcze trzy uderzenia. Beckhand, wolej, forehand po lini. Uff…
- Dobrze. Na dzisiaj wystarczy - trener postanowił zakończyć dzisiejszy trening - W najbliższym czasie musimy popracować nad szybkością. Mam jeszcze jedną uwagę. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie te częste auty – trener zabrał się za pakowanie rakiet.
- No, bo ten kort taki jakiś mały jest- próbowałam się jakoś usprawiedliwić.
- Tak, tak - uśmiechnął się pod nosem- Jutro skupimy się nad celnością uderzeń i uderzeniach blisko linii. W turniejach, nie mówiąc już o Wielkich Szlemach każdy, nawet najmniejszy niewymuszony błąd może przeważyć o losach spotkania.
- Tak wiem. Zdaje sobie z tego sprawę – potwierdziłam wcześniejsze słowa.
- To w takim razie do jutra.
- Do widzenia – pożegnałam się z osobami przebywającymi na korcie.
Dzisiejszy trening był bardzo męczący. Dopiero zimny, orzeźwiający prysznic przywrócił mnie do życia. Wracając do domu usłyszałam dźwięk mojego telefonu. Wyjęłam komórkę z kieszeni, na wyświetlaczu pojawiło się imię Maciek. Muszę przyznać, że troszkę mnie to zaskoczyło.
- Halo – odebrałam niepewnie.
- Hej. Co tam u Ciebie? Jak treningi? – usłyszałam ciepły głos bruneta.
- Właśnie wracam z kortu. Padam z nóg – wyminęłam turystów robiących zdjęcia i dalej mogłam kontynuować rozmowę.
- Jeśli jesteś zmęczona, to może nie będę przeszkadzał – zapytał.
- Nie! Nie przeszkadzasz – szybko zaprzeczyłam – Wręcz przeciwnie. Miło, ze dzwonisz. A co tam u Was? – dodałam.
- Jak na razie wszystko idzie zgodnie z planem – oznajmił skoczek. Chociaż w jego głosie można było wyczuć nutkę zawiedzenia (?)
- Maciek cos idzie nie tak? Prawda? – zapytałam z nadzieją, ze chłopak o wszystkim mi opowie.
- Dobra jest źle. Chodzi o sprzęt, a dokładniej o kombinezony, a jeszcze dokładniej o mój kombinezon - odrzekł.
- Co się takiego dzieje? – zapytałam z zaciekawieniem.
- Dali nam po dwa kombinezony. Każdy już sobie coś wybrał, a mi żadne nie odpowiada. Jest jeszcze opcja, aby skakać w stroju Piotrka, niestety nogawki są dwa centymetry za krótkie – zakończył swój monolog.
- Maciek czy ty nie masz większych problemów? – z trudem powstrzymywałam napady śmiechu.
- O co ci chodzi? – zapytał z oburzeniem.
- Perfekcjonista –prychnęłam.
- Czy masz z tym jakiś problem? – po dźwięku jego głosu wyczułam, że jest już nieźle zdenerwowany.
- Przepraszam już nie będę się z ciebie śmiała – odpowiedziałam nadal cichutko się śmiejąc.
- Śmiej się, śmiej. Ciekawe, co będzie jak nie będziesz miała odpowiedniej rakiety na jakiś turniej? – odrzekł z sarkazmem.
- Pójdę do sklepu i kupię nową. Na szczęście rakieta to nie kombinezon – zażartowałam.
- No i zwierzyć się komuś ze swoich utrapień. Tak się to właśnie kończy – Maciek zaczął dyskusje z samym sobą.
- Dobra już koniec żartów. Przepraszam – postanowiłam przestać się droczyć ze smutnym Kotkiem – A kiedy wracacie? – zapytałam.
- We wtorek wyjeżdżamy już do Predazzo – odpowiedział z dumą w głosie.
- Jakie cele na Mistrzostwa?
- Medal z drużyna i pierwsza dziesiątka w konkursie indywidualnym –  Muszę przyznać, że po słowach Maćka obawiałam się czy jego ambicja nie przeszkodzi mu w zdobyciu wymarzonych osiągnięć.
- Ooo widać, że wysoko stawiasz sobie poprzeczkę – odrzekłam.
- A co nie wierzysz we mnie? – zapytał
- Nie, no wierzę, wierzę - zaprzeczyłam słowom chłopaka.
- Miło mi się z tobą rozmawiało, ale niestety muszę kończyć.  Za pięć minut mamy kolacje – oznajmił.
- To w takim razie Do zobaczenia – pożegnałam się ze skoczkiem.
- Pa.
Włożyłam telefon z powrotem do kieszeni. Przyznam szczerzę, że już nie mogłam się doczekać wyjazdu do Włoszech. Myśl, że za kilka dni rozpoczną się Mistrzostwa Świata dodawała mi pozytywnych energii. Droga do domu przebyłam rozmawiając z Kotem. W mieszkaniu byli już rodzice, którzy wrócili z pracy.
- Hej – krzyknęłam wchodząc do środka.
- Cześć. Jak trening? – zapytali chórem.
- Solidny wycisk – odpowiedziałam padając na kanapę.
- Trenuj, trenuj. W końcu niedługo Wimbledon – stwierdził tata.
- Tato. To dopiero pod koniec czerwca. Na razie o tym nie myślę, bynajmniej nie chcę myśleć – oznajmiłam.
Mimowolnie jednak często rozmyślałam o tym turnieju. Wygrać Wimbledon to chyba największe marzenie każdej tenisistki i każdego tenisisty. Moje także. Dlatego choćby nie wiem, co się działo. Mam zamiar spełnić to marzenie.

 __________________________________________________________________________________________________________________________

 
W ten wakacyjny dzień dodaję jedenasty rozdział :)
Nie jestem z niego zadowolona, ale na chwilę obecną nie jestem w stanie napisać nic lepszego.
Proszę o komentarze. Nawet jedno krótkie słowo sprawia, że chce mi się nadal pisać i tworzyć coś nowego.
Pozdrawiam Was cieplutko ;*