Rozdział 12

Dni mijały niewyobrażalnie szybko. Przez ostatni tydzień trzymałam się jednego ustalonego scenariusza. Szósta - pobudka, dwie godziny biegania, poranna toaleta, szkoła, obiad, pięciogodzinny trening, kolacja i odpoczynek. W ostatnich dniach ten plan uległ troszkę zmianie, gdyż zamiast chodzić do szkoły uczę się sama. Dlaczego tak właśnie jest? Ponieważ od kilku dni jesteśmy już w Predazzo. Tak, tak długo wyczekiwane Mistrzostwa w końcu zechciały zaszczycić nas swoją obecnością.
Dziś jest czwartek, a więc dzień drugiego indywidualnego konkursu na skoczni dużej. Ku wielkiej radości Polskich kibiców nasi skoczkowie na treningach radzili sobie rewelacyjnie. Zapowiada się fantastyczna zabawa. Chociaż w pamięci wielu Polaków jest jeszcze sobotni konkurs, w którym Kamil Stoch zajmując drugie miejsce po pierwszej serii ostatecznie wylądował na siódmej pozycji. Było ciężko, nawet bardzo ciężko. Jednak najgorzej bolał widok załamanego Kamila. Kamil ten, który zawsze chodzi uśmiechnięty był najprościej mówiąc zrozpaczony. Na szczęście dzięki kochającej żonie zdołał się pozbierać. Ewa, bo oczywiście o niej mowa jest naprawdę wspaniała i miłą osobą. To dzięki niej w wielkim stopniu Kamyk odzyskał chęci rywalizacji.
- Halo! Ziemia do Karoli – usłyszałam głos Kamila, który wymachiwał mi przed oczami swoją ręką – O czym myślisz?
- O dzisiejszym konkursie. Powiedz, po słabym początku sezonu, nie oszukamy się, bo na prawdę był słaby, spodziewałbyś się, że wasza forma wypali na największą imprezę zimy?
- Ja zawsze w nas wierzyłem. Odkąd trafiłem do kadry przeszedłem już wiele i nauczyłem się, że warto wierzyć do samego końca i nigdy się nie poddawać – odpowiedział Kamil z widocznym uśmiechem na ustach.
- Jesteście fenomenalni! Zobaczysz będzie dzisiaj bardzo dobrze!– odwzajemniłam uśmiech skoczka.
- Nie chwal dnia przed zachodem, posłuchaj starszego kolegi – Kamil zrobił dumną minę.
- Oj tam oj tam. Będzie dobrze zobaczysz - mimo wszystko byłam pewną swojej racji. Przecież te same rzeczy nie zdarzają się dwa razy.

~*~

Zza okna naszego autobusu widziałam wyłaniającą się skocznię. Nasz pojazd nagle się zatrzymał, po czym wszyscy wyszli na zewnątrz. W twarz uderzyło mnie mroźne powietrze. Skoczkowie zabrali swoje narty i kombinezony, a my udaliśmy się na trybuny. Wraz z Gosią, Ewą, Krzyśkiem, Stefkiem i chłopakami ze sztabu zajęliśmy miejsce przed barierkami. Wszyscy chcieliśmy być jak najbliżej tych emocji tej całej rywalizacji.
Pod skoczniom jest chyba o dziwo więcej polskich kibiców, niż włoskich. Pokazuje to, jakim wspaniałym jesteśmy krajem, ludzie chcą wspierać swoich idoli i pokazać im, że mają, dla kogo skakać. Wśród polaków zgromadzonych pod obiektem jest sam Adam Małysz, który przyjechał wspierać polskich skoczków. Czy przyniesie im dzisiaj szczęście? Niedługo się przekonamy.
Z moich rozmyślań wyrwał mnie głos spikera, który oznajmił rozpoczęcie zawodów. Kątem oka dostrzegłam, że Kacper trzyma przed sobą listę startowa dzisiejszego konkursu. Szybkim ruchem ręki wyrwałam mu kartkę z dłoni.
- Ej. Zostaw – chłopak zrobił naburmuszoną minę. Nie wytrzymałam żeby nie parsknąć śmiechem.
- A Wam, co tak wesoło – Stefek stał przed nami z rękami opartymi na biodrach – Tylko mi nie mówcie, ze nie widzieliście, kto teraz skakał? – zapytał z oburzeniem.
- A kto teraz skakał? – zapytaliśmy równocześnie, by znowu parsknąć śmiechem.
- Trzymają w rękach listę, a nawet nie wiedzą, że właśnie swój pierwszy skok oddał Mustaf – Titus pokręcił bezradnie głową.
- No widzisz Kacper. To przez Ciebie – rzuciłam w stronę chłopaka.
- Tak, tak sam wyrwałem sobie z ręki kartkę– powiedział z sarkazmem w głosie.
- To trzeba było mi ją dać od razu – odwróciłam się twarzą w bok, by nie patrzeć na bruneta.
- Oj dzieci, dzieci – Stefan podsumował nasze zachowanie – Jeśli dalej będziecie się kłócić przegapicie skok Piotrka – zakończył.
Oboje jak na komendę w jednej chwili podbiegliśmy jak najbliżej barierek, by mieć dobry widok na skok kolejnego Polaka. Wylądował. 124 metry Piotrka nie było jakąś rewelacyjną odległością, ale najgorzej też nie było. Skok Maćka również nie przyniósł żadnej niespodzianki. W oczach bruneta widziałam złość i rozczarowanie. Liczył na więcej. Niestety nasze oczekiwania nie zawsze idą w parze z wynikami. Maciek bezradnie opuścił głowę i poszedł przygotowywać się do drugiego skoku. Pozostał nam jeszcze Kamil. Po kilku, może kilkunastu minutach zajął miejsce na belce. Łukasz machnął mu chorągiewką na znak, że może wykonać swój skok.  Odepchnięcie z belki, wspaniała pozycja dojazdowa, mocne odbicie na progu, daleki lot i lądowanie z pięknym telemarkiem.  131, 5 metra i pozycja lidera. Kamil zdeklasował rywali. Wszyscy popadliśmy w wielką radość. Mimo, że do końca pozostało jeszcze kilku zawodników, nikomu nie udało się wyprzedzić Polaka. Pozostało tylko czekanie na drugą serię.

~*~

Nadszedł ten moment. Przyszedł czas na ostatni skok dzisiejszego konkursu. Kamil, a przed nim szansa na tytuł Mistrza Świata, szansa na uszczęśliwienie milionów Polaków zarówno tych zgromadzonych na skoczni jak i tych przed telewizorami, szansa na spełnienie dziecięcych marzeń.
- No to teraz kolej Kamila - oznajmił Stefek.
- Słuchajcie Łukasz mu obniżył belkę czy tylko się przesłyszałam - zapytałam towarzyszy.
- Tak. Adam ze Zbyszkiem obserwowali warunki i wszyscy razem stwierdzili, że to dobry pomysł – wytłumaczyła nam Ewka.
- Jeśli przez to zepsuje skok kibice mu nie wybaczą, a media nie dadzą mu żyć - Titus wyraźnie był zestresowany całą tą sytuacją.
Nadszedł ten moment. Zielone światło, znak od trenera i poleciał. Na trybunach panowała ogromna wrzawa. Wszyscy mocno ścisnęliśmy kciuki. Kamil wybił się z progu. Przymknęłam oczy nie mogłam na to patrzeć. Po chwili usłyszałam obok mnie dzikie okrzyki radości.
- Mamy Mistrza Świata - krzyknął Kacper.
Otworzyłam oczy. Kamil w geście triumfu podniósł do góry obie ręce. Na telebimie obok nazwiska polaka pojawiła się jedynka. Przy szczęśliwym skoczku pojawili się już Maciek, Dawid i Piotrek. Dwaj ostatni wzięli na ramiona naszego nowego mistrza. Na ekranie zauważyłam cieszącego się Kruczka. Po tym nieudanym początku mamy mistrza świata. Chyba nikt się tego nie spodziewał. Przypomniałam sobie słowa taty Kamila.

,,Trzeba sto razy przegrać, by raz wygrać.’’

Skoczek zawsze miał je w sercu i powtarzał to po każdej porażce. Opowiadał, że traktuje je jak motto życiowe. Po ostatnich porażkach w końcu przyszedł czas na zwycięstwo i to w tak ważnym momencie. Cała Polska jest z niego dumna.
Długo jednak nie mogłam skupić się na moich rozmyślaniach. Obok mnie i Gosi znalazła się Ewa, która pociągnęła nas w kierunki skoczni. Kamil, gdy tylko zobaczył blondynkę rzucił się w stronę żony. Już po chwili zatopili się w mocnym uścisku. Tak miło było na nich patrzeć. Są naprawdę wspaniałym małżeństwem. Oboje  kochają się do szaleństwa. Gdy Kamil i Ewka w końcu się od siebie oderwali każdy z nas podszedł, aby pogratulować zwycięzcy.
- Tym razem Twoje obawy się nie sprawdziły - szepnęłam mu do ucha. Na co brunet posłał mi ciepły uśmiech.
Po złożonych gratulacjach i wszystkich wywiadach, które udzielili chłopcy powróciliśmy do hotelu. W końcu późnym wieczorem czeka nas jeszcze dekoracja. Hymn Polski śpiewany z ust tysiąca polaków obecnych tutaj, we Włoszech na pewno będzie brzmiał fantastycznie.

______________________________________________________________________________________________________________

Przepraszam! ;(