Rozdział 13

Po dwóch konkursach indywidualnych nadszedł czas na zawody drużynowe. Emocje po złocie Kamila troszkę opadły, ale wszyscy nadal są w wielkiej euforii. Jednak dziś należy odłożyć wszystkie myśli na bok i walczyć. Walczyć o medal drużynowy, który ukoronowałby świetny występ chłopaków tutaj w Predazzo.
-  Karolina możesz na chwilę do mnie podejście - usłyszałam głos wujka, który był skierowany do mnie.
- Tak? - zapytałam podchodząc do Kruczka.
- Nieubłaganie nadchodzi koniec Mistrzostw. Mam troszkę pracy, więc mogłabyś przepisać i wydrukować plan treningowy na następny tydzień. A później przedstawić go chłopcom? -  zapytał wręczając mi teczkę.
- No pewnie- odpowiedziałam i udałam się do gabinetu Łukasza.
Wolałam, jak zresztą wszystkie moje obowiązki wykonać to od razu, czym szybciej zacznę tym szybciej skończę. A przecież popołudniu jest konkurs.
Na szczęście nie miałam tak dużo pisania, wszystko poszło mi szybko i sprawnie. Wydrukowałam potrzebną ilość egzemplarzy. Treningi nie zapowiadały się tak męcząco. Widocznie trener stwierdził, że należy dać chłopcom chwilę wytchnienia po udanych występach we Włoszech. Kartki dla sztabu zostawiłam na biurku, a pozostałe postanowiłam osobiście dostarczyć skoczkom. Nie musiałam ich długo szukać. Prawie Wszyscy siedzieli w pokoju Żyły i Kota. Bez pukania wparowałam do środka.
- Pukać to nie łaska - wykrzyknął Maciek nie odwracając głowy od telewizora
- Nie- odpowiedziałam.
- A to Ty? - brunet z zdenerwowaniem odwrócił twarz w moją stronę - Myślałem, że to Titus tu lezie - dodał.
- A to do kolegi z kadry ładnie się tak odnosić - spytałam nadal stojąc w drzwiach.
Zmieszanego Maćka uratował Mustaf, który kazał mi wejść do środka. Rzuciłam im na stół plan treningowy, szepnęłam kilka słów o planach na przyszły tydzień i wyszłam z pokoju.
- Co za dzieci!- skwitowałam ze śmiechem ich zachowanie opuszczając pomieszczenie. 

~*~

Czas mijał nieubłaganie. Nim się zorientowaliśmy rozpoczynał się już konkurs. Na trybunach było tysiące kibiców z biało czerwonymi flagami w rękach. Pogoda dopisywała. Przy skoku każdego z naszych zawodników wraz z całym sztabem ściskaliśmy mocno kciuki i niemal bez ruchu obserwowaliśmy skoczków. Emocje były niewyobrażalne. Z każdym skokiem napięcie coraz bardziej się podnosiło. Przyszedł czas na pierwszy skok Maćka. Brunet sprawdził wiązania poprawił okulary i był już gotowy do skoku. Po pozytywnym znaku od trenera ruszył w dół rozbiegu. Wyszedł z progu i wzbił się w powietrze. Niestety w skoku Macieja zabrakło tego błysku. Widać było, że chłopak był na siebie zły. Bez słowa udał się przygotować do drugiej serii. Po pierwszej kolejce plasowaliśmy się na piątej pozycji.
W natłoku emocji kolejno przyglądałam się skokom następnych skoczków. Przyszedł czas na skok Andersa Bardala. Tym samym zaczęła się kombinacja z belkami. Spiker oznajmił, że na prośbę Alexandra Stöckla rozbieg dla Bardala zostaje skrócony. Norweg oddał jednak długi studwudziestoośmiometrowy skok. Pierwsza seria zakończyła się dla nas lepiej niż zaczęła. Po pięknym skoku Kamila zakończyliśmy pierwszą część zmagań na czwartym miejscu. Teraz pozostali nam tylko czekanie na wznowienie zawodów.
- Kamil bardzo dobrze jak pozostali się sprężą możemy liczyć się w walce o medale - podsumowałam pierwszą serię w wykonaniu naszych chłopców.
- Wydaje mi się, że na pewno lepszy skok odda Maciek. Stać go na więcej - oznajmił Kacper poprawiając swoje rękawiczki, które zsuwały się mu z dłoni.
- A tak dokładnie to ile punktów tracimy do Norwegów? - zapytała Gosia.
- Dziewięć- Krzysiek zerknął na tablet z relacją live.
Po kilku minutach spiker oznajmił, że rozpoczyna się druga seria. Pierwszy z Polaków na belce zasiadł oczywiście Maciek. Drugi skok był znacznie dłuższy od poprzedniego. Skoczek podszedł do naszego towarzystwa stojącego przy barierkach.
- Brawo Maniek- krzyknęłam z zadowoleniem do bruneta. 
- Nie wiem, z czego się tu można cieszyć. Zepsułem pierwszy skok - odpowiedział.
- Ale za to drugi był świetny - rzuciłam jeszcze, gdy od nas odchodził, aby się przebrać.
Maciej posłał mi tylko jeden ze swoich uroczych uśmiechów, od których chyba każdemu miękną kolana.
- I tak ma być. Uśmiech jest potrzebny - skwitowałam.

~*~

- A tamten, co znowu kombinuje z belkami?! - krzyczałam widząc, że Stöckl znowu obniża rozbieg tym razem dla Toma Hilde.
- Poczekaj  za chwilę któryś z Norwegów obije bule i cały cyrk się skończy - Kacper mówił z przekonaniem w głosie.
Długo na to nie musieliśmy czekać. Hilde wylądował zaledwie na sto osiemnastym metrze.
- A nie mówiłem - Skrobot uniósł dumnie pierś, co wszyscy skwitowaliśmy głośnym śmiechem.
Jakby emocji było mało. Właśnie swoją drugą próbę miał wykonać Manuel Fettner. Wydawać by się mogło, że będzie to skok jak skok. Jednak nie, Manu zaraz po lądowaniu zgubił jedną nartę i do linii dojechał na jednej nodze!
- O rany! - wykrzyknęła Gośka.
- To było niezłe - dodałam - Ale nie zapominajmy, że jakby stracił równowagę Austriacy mogliby być za nami - oznajmiłam z nutką zawiedzenia w głosie.
- Karola! Nie wolno życzyć źle rywalom - oznajmił Stefek niczym opiekuńczy tatuś tłumaczący córeczce, że ta zabawka należy do innej dziewczynki.
Posłałam w stronę Stefka ciepły uśmiech - Ja tylko żartowałam.
Na telebimie pokazano właśnie Alexandra Pointnera, który gratulował swojemu podopiecznemu znakomitego wyczynu. Z mocno ściśniętymi kciukami oczekiwaliśmy na skok Kamila.
Nadeszła kolej Polaka, ku radości Polskich kibiców mimo obniżonego rozbiegu poszybował na 130 metr.
- Pięknie- wykrzyknęliśmy równocześnie.
- Zobaczymy, co zrobią pozostali - dodał Titus.
Niestety mimo świetnego skoku Kamila i pozostałej drużyny zostaliśmy sklasyfikowano na czwartym miejscu.
 - Nosz kurwa. Pół metra do podium - nie potrafiłam tłumić w sobie emocji.
Wśród polskich kibiców słyszałam różne komentarze. Jedni cieszyli się z doskonałej walki, drudzy przeklinali na wszystkie strony, jeszcze inni mieli pretensje, że noty dla Manuela powinny być niższe. Wszyscy przeszliśmy na drugą stronę bandy i znaleźliśmy się koło naszych skoczków. Chłopcy ze spuszczonymi głowami udzielali właśnie wywiadu dla polskiej telewizji. Ni stąd, ni z owad zauważyłam przede mną dziennikarza TVP.
- Jak oceniasz dzisiejszy konkurs? - zadał mi pytanie podstawiając mikrofon. Przez chwilę stałam zszokowana jego pytaniem skierowanym do mnie, ale po kilku sekundach ocknęłam się i odpowiedziałam na jego pytanie - Konkurs był naprawdę na wysokim poziomie. Emocji nie brakowało. Oczywiście niedosyt jest, bo do podium zabrakło nam zaledwie osiem dziesiątych punktu, czyli pół metra, ale chłopcy walczyli naprawdę najlepiej jak potrafili. Dali z siebie wszystko.
- Ale nie boli to, że zabrakło nam tylko, jak wcześniej powiedziałaś pół metra? - pytał dalej.
- Wiadomo nikt z nas nie tryska teraz radością, ale lepiej przegrać podium o osiem dziesiątych punktu niż sto. Pokazuje nam to, że mamy naprawdę mocną drużynę, która może walczyć o wszystko - podsumowałam.
- W takim razie dziękuję za rozmowę.
- Dziękuję bardzo- uśmiechnęłam się i odeszłam od dziennikarza.
 W oddali zauważyłam biegnącego w naszą stronę Kruczka. Słuchajcie jury robi miting. Mamy brąz - krzyczał podchodząc w naszą stronę.
Wszyscy zaczęliśmy się cieszyć jak małe dzieci. Nasze zapały przerwał jednak Maciej
- Spójrzcie na tablicę wyników - powiedział spokojnie brunet.
Wszyscy jak na komendę odwróciliśmy się we wskazanym przez skoczka kierunku. Niestety obok nazwy naszego kraju nadal widniała czwórka.
- Tak w ogóle to, kto zauważył tą pomyłkę? - spytałam wujka, by przerwać tę niezręczną ciszę.
- Thomas Morgenstern, który jechał za Bardalem. Jednak wszyscy myśleliśmy, że błąd został skorygowany, a tu jednak nie. Niemcy złożyli protest. Zobaczymy, co z tego wyniknie - odpowiedział Łukasz, co chwilę zerkając na wyniki.
 Nagle obok napisu POLAND pojawiła się duża trójka. W tym samym momencie spiker oficjalnie ogłosił, że mamy medal. Wszyscy popadliśmy w dziki szał. Nawet Maciek dał się ponieść tej euforii i wraz z nami skakał pod skocznią. Kątem oka zauważyłam Morgiego. Wyswobodziłam się z uścisku chłopców i popędziłam w stronę Austriaka.
- Dziękujemy - krzyknęłam rzucając się mu na szyję - Gdyby nie ty nikt nie zauważyłby tej pomyłki.
- Ej spokojnie. Ja tylko po pierwszej serii spojrzałem na wyniki i zauważyłem, że Anders Bardal dostał tyle samo punktów za bramkę startową, co ja. Tyle tylko, że ja skakałem z niższej, więc nie mogliśmy być ocenieni tak samo. Byłem zdziwiony różnicą szesnastu punktów między nami - wytłumaczył Thomas z wielkim uśmiechem na ustach.
- Naprawdę Ci dziękujemy - powiedziałam jeszcze raz i wróciłam do naszej ekipy.
- Scenariusz niczym z dobrego horroru - cały konkurs podsumował Kruczek.
- Najważniejsze, że wszystko dobrze się skończyło - dodała Ewa.
- Pamiętajcie o dziewiętnastej stąd jest odjazd na ceremonię - przypomniał Kruczek i udał się do dziennikarza, który właśnie chciał z nim porozmawiać, a nam nie pozostało nic innego jak cieszyć się ze zdobytego drużynowego medalu Mistrzostw Świata.

_______________________________________________________________________________________________________________________________

 

Na początku jeszcze raz chciałam Was najmocniej przeprosić. Wiem rozdziały ostatnimi czasy ukazywały się tutaj bardzo rzadko. Było to spowodowane brakiem czasu i chęci pisania. Mało tego moja babcia ciężko chorowała na skutek, czego zmarła w ubiegłym tygodniu. Jakoś nie mogłam skupić się na pisaniu. 

Rozdział dedykuję ColorfulGirl. Dzięki rozmowie z nią dostałam powera na napisanie nowego parta. Dziękuję kochana ;*
 

Mam nadzieję, że ktoś czekał tutaj jeszcze na nowość :)
Tradycyjnie zachęcam do komentowania. Dla Was to tylko chwila, a dla mnie ogromna motywacja.