Rozdział 7

 Po całej szatni chodzili zdenerwowani skoczkowie.
- Ale jak to nie ma dzisiaj zawodów? – dopytywał się Krzysiek.
- No co zrobić, przecież skały nie zjesz – odpowiedział mu ze spokojem Żyła.
Akurat teraz, gdy chłopcy bardzo dobrze radzili sobie w kwalifikacjach, gdy Maciek oddawał najdłuższe skoki okazało się, że z powodu zbyt silnego wiatru konkurs zostaje odwołany lub przeniesiony na jutro.
- Może skończmy to użalanie i poróbmy coś sensownego. Przecież nikt z nas nie ma wpływu na pogodę – postanowiłam wtrącić się do rozmowy.
- Niby co mamy robić – odburknął Dawid.
- No nie wiem, na pewno coś wymyślimy w końcu, co… chwila ile nas jest?
- Jedenaścioro – odpowiedział trener.
- Dzięki. W końcu, co jedenaście głów to nie jedna – wreszcie mogłam dokończyć swoją wypowiedź.
- Wiecie co? Może chodźmy na nart – zaproponowała Gosia.
- To wcale nie jest głupi pomysł – Kamil poparł propozycję przyjaciółki.
- Czyli idziemy na narty? – zapytałam.
- Niech będzie – zgodzili się chłopcy.
Maciek zabrał się za szukanie jakiegoś fajnego stoku. Wyjął laptopa, który na szczęście miał połączenie z Internetem. Nigdy się nad tym głębiej nie zastanawiałam, ale w dzisiejszych czasach bardzo trudno wyobrazić sobie życie bez telefonu czy Internetu. A przecież nasi przodkowie żyjący kilka tysięcy lat temu musieli radzić sobie bez takich wynalazków.
- Ej, a może pójdziemy na biegówki – zapytał Maciek wychylając się zza laptopa.
- Chyba żeś zgłupiał! – Piotrek próbował wybić mu ten pomysł z głowy.
- Piotrek, dlaczego? Przecież to jest dobry pomysł – Stefek nie podzielał zdania Żyły.
- Znajdziemy jakąś łatwą trasę dla amatorów – przekonywał go Dawid.
- Mam! - wykrzyknął Maciek – dziesięciokilometrowa trasa prowadząca przed grzbiety szczytów górskich – czytał skoczek.
- Dziesięć kilometrów? Na pewno damy radę – zapytałam niepewnie.
- Podobno są łatwe, mało podbiegów i ostrych zjazdów. Jakoś sobie poradzimy – zakomunikował Maciek.
- Wy tak, ale ja nie wiem.
- Oj tam, oj tam. Damy radę.
- No to w takim razie dzisiejsze biegówki potraktujemy, jako trening – oznajmił Kruczek – Idźcie już, bo nie zdążycie wrócić na kolacje, a w hotelu nie będą na was czekać z posiłkiem.
- Jak to idźcie? Czyli ty z nami nie idziesz? – zapytałam wujka.
- Osobiście nie przepadam za biegówkami, a musimy jeszcze popracować nad planem treningowym przed Mistrzostwami – wyjaśnił trener.
Wszyscy wróciliśmy do hotelu. Pomysł z nartami biegowymi do końca mnie nie przekonał. Mimo, że, na co dzień mieszkam w górach. Wstyd się przyznać, ale narty do biegania miałam na nogach tylko raz w życiu. Mało tego, miałam wtedy chyba z pięć lat. Tamta wyprawa na narty nie skończyła się jednak pozytywnie. Wróciłam do domu ze złamaną nogą.
- Halo! Ziemia do Kali! – z rozmyśleń o tamtym fatalnym wydarzeniu wyrwał mnie głos Gośki.
- Mówiłaś coś? – zapytałam.
- Tak. Od kilku minut próbuję się od Ciebie dowiedzieć jak się ubierasz.
- Gośka, ja nie wiem czy powinnam tam iść.
- Chodzi o ten wypadem sprzed lat. Prawda?
- Jeśli znowu coś złamię, a przecież mam treningi, w kwietniu rozpoczynają się turnieje.
- Karolina, przecież chłopaki też idą pierwszy raz na biegówki, będzie dobrze jakoś damy radę. A wypadkiem się nie przejmuj, przecież to było taki szmat czasu temu – przekonywała mnie Gośka.
- Ok. pójdę – zakomunikowałam.
Ubrałyśmy się w ciepłe narciarskie ubrania. Grube czapki, szaliki i rękawiczki. Gotowe do wyjścia opuściłyśmy pokój. Już po chwili całą ósemką zmierzaliśmy w stronę obranego celu.
- Maciek? Dlaczego nie ma z nami Twojej dziewczyny? – Gośka zapytała bruneta.
- Mówiła, że woli zostać w hotelu - odparł skoczek.
Woli zostać w hotelu? Szczerze, zdziwiła mnie odpowiedź Maćka. Nikola odmawia pójścia ze swoim chłopakiem na narty. To do niej nie podobne. Albo jest chora, albo coś knuje. Nie ma innej możliwości. Kiedy spotkałam ją dzisiaj rano nie zauważyłam na niej żadnych oznak choroby, także obawiam się, że Nikola nie bez powodu został w hotelu.
- To chyba tutaj! – usłyszeliśmy krzyk Stefana Huli, który kroczył w kierunku wypożyczalni nart. Wypożyczyliśmy sprzęt do narciarstwa biegowego i już po kilkunastu minutach staliśmy na starcie trasy. Oczywiście gdyby nie mój problem z zapięciem narty znaleźlibyśmy się tam o wiele szybciej.
- Dzień dobry – zobaczyłam przed sobą wysokiego mężczyznę – Nazywam się Adrian Kowalski będę waszym instruktorem – zwrócił się do nas.
Wszyscy przedstawiliśmy się Adrianowi. Muszę przyznać, ze nie spodziewałam się, że chłopaki wynajmą nam instruktora. Nie ukrywam, że ta informacja bardzo mnie ucieszyła.  Zrobiliśmy małą rozgrzewkę, po czym instruktor nauczył nas pierwszych kroków do stylu klasycznego. Po opanowaniu podstaw wyruszyliśmy na trasę. Wizja dziesięciu kilometrów troszkę mnie przerażała, ale próbowałam odrzucić od siebie te pesymistyczne myśli. Nie było, ż tak źle. Przebiegliśmy już osiem kilometrów i o dziwo jeszcze żyję. Nie wiem czy można nazwać to biegiem, czy może lepszym określeniem będzie marsz. Chociaż chłopcy jak na pierwszy raz, radzili sobie całkiem nieźle. Jeśli nie musieliby czekać na nas na pewno byliby już w hotelu. Nagle naszym oczom ukazał się stromy zjazd i zakręt.
- Nie ja dalej nie jadę – oznajmiłam wystraszona, po czym się zatrzymałam.
- Dasz radę. Maciek poklepał mnie pocieszająco po ramieniu
Instruktor zjechał pierwszy pokazując nam jak bezpiecznie wyhamować. Pozostali postanowili, że ja mam jechać druga. Odepchnęłam się kijkami i już po kilku sekundach moje narty zaczęły sunąć w dół. Spanikowałam, za bardzo przesunęłam ciężar ciała na prawą nartę, czego skutkiem było znalezienie się w zaspie.
- Nic się nie stało? – usłyszałam nad sobą zatroskany głos Macka. Brunet patrzył na mnie swoimi czekoladowymi oczami, w których na moment utonęłam.
- Chyba nic – wydukałam.
- Oj Karolcia – uśmiechnął się skoczek i pomógł mi wstać.
Mimo kilkunastostopniowego mrozu poczułam ciepło, jakie biło od jego ciała. Karolina przestań! Karciłam się w myślach. On ma dziewczynę, a ty nawet nie wież czy darzy cię, chociaż odrobiną sympatii.
- A nie mówiłam, że to się źle skończy! – wykrzyknęłam powracając do rzeczywistości.
- Przecież nic takiego się nie stało. Nawet zawodowcom zdarzają się upadki – próbował pocieszyć mnie Adrian.
Na szczęście do końca trasy zostało już tylko kilkaset metrów.
- No i jesteśmy na miejscu – zakomunikował instruktor – Ja już uciekam. Polecam się na przyszłość. Do widzenia.
Po krótkim pożegnaniu z Adrianem pośpiesznie odpięłam kijki i zdjęłam narty. Szybko ruszyłam w kierunku wypożyczalni. Oddałam sprzęt i stałam w oczekiwaniu na guzdrających się skoczków. Po chwili dołączyli do mnie Maciek i Krzysiu.
- Oni tak zawsze? – zapytałam.
- Czy zawsze tak szybko się przebierają? Zawsze – odpowiedział Maciek.
- Czasami śmiejemy się z nich, że panna młoda szybciej uszykowałaby się na swój ślub – zaśmiał się Titus.
- Naprawdę – uśmiechnęłam się do moich towarzyszy.
Po długich oczekiwaniach w końcu skoczkowie raczyli zaszczycić nas swoją obecnością. Wśród nich była także Gośka, która przebierała się nie szybciej od nich. Całą ekipą ruszyliśmy w stronę hotelu.
- Może pójdziemy na gorącą czekoladę – zaproponował Piotrek, stając przed wejściem do jakiegoś lokalu.
- Haha na pewno się jej z wami napijemy, szczególnie w środku sezonu przed zawodami, gdzie musicie trzymać się ścisłej diety.
- No przecież my możemy zamówić sobie herbatkę – uśmiechnął się Kamil rozcierając zmarznięte ręce.
Po chwili siedzieliśmy już w cieplutkim, przytulnym barze ogrzewając się czekoladą. Oczywiście w przypadku chłopaków była to wspomniana wcześniej herbata.

_______________________________________________________________________________________________________________________

Dziękuję za wszystkie Wasze komentarze. Wiem jedno, mam najwspanialsze czytelniczki :*